Een van de belangrijkste dingen die je wilt hebben als je huisdieren houdt, is een degelijk fototoestel om tal van schattige momenten vast te leggen. Ratten zijn toch een van de moeilijkste dieren om te fotograferen: liggen ze stil, dan liggen ze natuurlijk net in een schaduwplek, doen ze iets schattig, dan is het net gedaan als je op de knop duwt, en vooral vrouwtjes hebben de neiging zich niks aan te trekken van dat ding dat hen aanstaart en huppelen de hele tijd rond waardoor je na het trekken van 100 foto’s slechts één goede over houdt.
Eigenlijk vind ik ratten de ultieme test voor een fototoestel: zo weet je of het op een snelle manier een onderwerp waarheidsgetrouw kan vastleggen. In de tijd dat ik ratjes gehad heb, had ik een kodak, csony, nikon en nu ben ik terug bij sony terechtgekomen, allemaal compacte digitale camera’s. Ik heb ook een SLR Nikon liggen, analoog exemplaar, dat natuurlijk véél betere foto’s oplevert, maar analoog trekken bij ratten… Think again!
De Kodak was véél te traag, maar natuurlijk spreek ik nu over 4 jaar geleden, toen was alles traag. Desondanks hoor ik nog van veel mensen dat het niet zo’n goed merk is (wat je ook kan zien aan hoe weinig het wordt aangeboden in grotere winkelketens). Toen ik de compacte Sony overkocht van een vriendin, een uit de W-serie, was ik dus zéér aangenaam verrast. De Zeiss-lens doet zijn naam veel eer aan! Het toestel trok erg waarheidsgetrouw, zeker in daglicht had je de mooiste foto’s die je durfde wensen. Echter, als je iets donkerder trok, zat je ofwel met enorm overbelichte ratten door de flits (ook als je de instellingen aanpaste), ofwel met een waas indrukken die bewegende ratten voorstellen.
Toen dat toestel het begaf, schakelde ik over naar een Nikon Coolpix van 80 euro. Cheap ass model dus! Het trok tevens zeer goede foto’s, niet enkel van ratten 😉 Maar het jammere eraan was dat het soms heel erg traag was, en dus had ik na de Sony -die bijzonder snel was- het gevoel dat ik naast een heleboel schitterende shots greep. Ook bleef de focus vaak “steken” op de tralie van de kooi, ipv net iets verder te focussen op het ratje. Bovendien is Nikon niet echt bestand tegen mijzelf, want na de eerste goede val, was het klepje van de batterij al stuk en nu gebruik ik het enkel nog in omstandigheden waarbij ik verwacht dat het herenigd zal worden met de grond of gedoopt kan worden door een fles wijn. Nu ja, het was zoals ik al zei, echt een heel goedkoop toestel, waarvan je weet dat je wat aan kwaliteit moet inboeten. Maar in vergelijking met de 2 jaar oudere duurdere Sony DSC-W, had het toch in de foto’s hetzelfde resultaat mogen opleveren, want de technische specificaties waren ofwel beter, ofwel hetzelfde.
Na deze ervaring besloot ik terug te gaan naar een Sony model uit de W-serie (DSC-W570) dat ik aankocht aan 140 euro (en verzekerde tegen vallen…). Sony’s zijn blijkbaar erg goed bestand tegen lompe eigenaars, gezien ik niet enkel mijn oud sony toestel, maar ook dat van anderen hallucinante toeren heb zien overleven!
Deze Sony DSC-W570 heeft een speciale pet-instelling om je huisdier vast te leggen. Eigenlijk ben ik niet echt tevreden van deze instelling voor het trekken van ratjes, daarvoor blijf ik toch bij de macro-instelling of de automatische piloot (want ratten zijn te snel voor ons amateurs om dingen handmatig te gaan aanpakken). Al kan ik me zeer goed inbeelden dat het voor de iets meer standaard, grote, net iets tragere huisdieren zoals kat en hond foto’s van hoge kwaliteit kan opleveren. Wat me wel gunstig stemde, is dat er een grote vooruitgang is geboekt wat betreft de kwaliteit van het beeld wanneer je in een minder goed belichte omgeving foto’s trekt. Voor de rest kreeg ik waar ik om vroeg: een snel toestel, dat de natuurlijke belichting kan vatten, en dat snel kan “herfocussen” wanneer het op de tralie scherpstelt ipv op de rat.
Laat ik het maar gewoon bewijzen!
Kijkt voorbij de tralie, naar Gili:
Goede kwaliteit ondanks contrast; zo kon ik Fe op de gevoelige plaat vastleggen voor ze tot het besef kwam dat ze werd gefotografeerd en verlegen weg kroop.
En ook bij kunstlicht kreeg ik zéér mooi resultaat; wat ooit een oranje-rode waas was, zijn nu de mooie warme kleuren die ik met mijn eigen ogen ook zie, waardoor ik Aure’s liefheid extra in de verf kon zetten.
Wel jammer dat het toestel roze is (ik heb dezer dagen last van een “pink-curse”; alles wat ik wil kopen is enkel nog in het roze beschikbaar). Gelukkig zijn mijn ratten kleurenblind en trekken dus geen rare smoelen als ze het zien. Fe heeft daar natuurlijk geen roze fototoestel voor nodig!
Rattenschatten 